Two weeks left of the 12

Lieve lezers,

Ja echt, ik heb nog maar 2 weken over van de 12 hier in Arusha. Bizar gewoon... Ik wist tijd de tijd soms kan vliegen, maar hier vliegt het letterlijk. Ondertussen zijn er alweer heel veel dingen gebeurd, zoals mijn verjaardag. Veel plezier weer met lezen!

Het kan niet altijd geweldig zijn als je ergens 3 maanden woont, iedereen heeft een keer een mental breakdown. Die van mij heb ik ondertussen gehad en wat is dat verschrikkelijk. Ook was het niet altijd even druk meer in het ziekenhuis, dus had ik soms dagen niks te doen en dan krijg je het idee dat je niks meer kan betekenen. Nu is dat gelukkig weer helemaal veranderd en is het weer ouderwets druk en interessant :)
Ondertussen werk ik zelfstandig op de afdeling Mother&Child afdeling, ja ik ben weer terug. Alleen omdat ze mij daar niet dwingen om dingen te doen en ik heb het gevoel dat ik daar het meeste kan betekenen en kan veranderen. Ook heb ik alle lokale nurses geleerd om met de tablets te werken om de baby's te registreren. Dit was een doel van mij om te halen voordat ik weg zou gaan, want ze konden het niet en ze hadden de tablets al sinds 2013. Dus dit doel is zeker behaald!
Ook gebeuren er natuurlijk af en toe heftige dingen in het ziekenhuis waar ik echt (nog steeds) van schrik. Er waren bijv. meerdere kinderen die besneden moesten worden en daar zo bang voor waren dat ze echt aan het schreeuwen en huilen waren. Ik zat in de andere kamer en kon het vanuit daar horen dat de arts de kinderen (hard) sloeg om ze te laten stoppen met huilen. Het is gewoon verschrikkelijk dat je op dat moment niet veel kan doen. Het maakt mij ook gewoon boos, want er zijn ook andere manieren om het kind stil te krijgen.

Vandaag was het vanaf het moment dat ik binnen kwam meteen druk. Er was natuurlijk weer veel te weinig personeel vandaag alleen 1 iemand, normaal zijn het er 4 en dan ik nog. Ik ben begonnen met de bloeddruk meten van de zwangere vrouwen, nou ik heb er echt tientallen gemeten. Dus als mensen zeggen dat ik niet handmatig bloeddruk kan meten, moeten ze nog een keer denken hahaha. Wel hebben ze echt een extreem lage bloeddruk, daar moest ik echt even over nadenken. Vervolgens heb ik weer zelfstandig gewerkt met het vaccineren van baby's.

Ik heb hier ook 2 onwijs leuke pakketjes ontvangen van mijn lieve oppasadres en klasgenootjes. Het is heerlijk om iets van je thuis omgeving in je handen te hebben. Dank jullie wel!

Natuurlijk ben ik ook jarig geweest hier in Afrika en hoe bijzonder is dat? Voor mij de eerste keer dat ik de zomer jarig was met 25-30 graden. Het hele weekend hebben we leuke dingen gedaan met het hele huis. Zaterdag zijn we met 5 in totaal op horsesafari geweest, dus echt paardrijden tussen sommige dieren. We hebben tussen de zebra's, gnoe's en nog meer alleen weet niet echt de naam meer. En ja ik heb echt op een paard gezeten. In de avond zijn we met iedereen bij George's gaan eten in de stad en werd ik toe gezongen door al het personeel. Het is hier een gewoonte dat ze in het donker met een taartje (met kaarsje) voor je zingen in het Engels en Swahilli. Vervolgens zijn we uitgeweest in de stad en daar mijn verjaardag gevierd. De volgende dag zijn we naar Hot springs geweest. Dit is een plek waar je onwijs mooi kan zwemmen met lekker water. Hier hebben we de hele dag gelegen en gezwommen. Eerder hadden we vlees gekocht bij een Deense slager om in de avond heerlijk te kunnen koken op mijn verjaardag. Wat hebben we toch lekker gegeten voor ongeveer 3 euro per persoon.. Is toch niks?

Ik ben ook samen met een andere vrijwilliger van het ziekenhuis 1 dag naar Massai dorp geweest bij een kerk, om kinderen te leren hoe ze hun tanden moeten poetsen. We verwachtten ongeveer 20 kinderen maar er bleken er 64 te zijn... :) We hadden eerst bij 2 kinderen voor gedaan hoe je je tanden moet poetsen en vervolgens lieten we het de kinderen zelf doen. Alleen de kleintjes snapten het nog niet dus hebben we die geholpen. De oudere kinderen namen ons idee over en begonnen de kleintjes ook te helpen van wat ze van ons gezien hadden. Heel bijzonder om dit te mogen doen en te zien!

Weer een paar drukke weken achter de rug zoals jullie hebben gelezen... Wel onwijs leuke weken moet ik zelf zeggen :)

Liefs,

Fien

Mambo? Poa!

Ha lieve lezers,

Ik weet het.. het is alweer lang geleden dat ik wat geschreven heb. Dus bij deze een wat langere blog van de afgelopen weken.

Laten we beginnen bij mijn korte vakantie in Zanzibar, ja het bestaat.. Ik ben samen met een huisgenoot een paar dagen naar Zanzibar geweest. Je bent bijna gek als je in Tanzania bent en je hebt tijd, dat je niet naar Zanzibar gaat (een echte aanrader dus). Wat is het een prachtig stukje land, zo anders dan Arusha maar o zo mooi.
De avond voor vertrek kregen we een Whatsappje van een medewerker van Arusha Airport, dat onze vlucht van 1 uur in de middag veranderd was naar 10 uur in de ochtend. Komen we daar aan, ja je raad het al, het was helemaal niet waar. Dus wij waren daar om half 9 en konden we wachten tot half 1. Wel kregen we al het eten en drinken wat we kochten gratis van hem. Hij vertelde dat hij ons wilde beschermen, dat we wel op tijd kwamen. Nu nog steeds worden we geappt door dezelfde man... Maar goed, we vlogen in een vliegtuigje voor maximaal 15 personen inclusief de 2 piloten. Heel gaaf om zo naar Zanzibar te mogen vliegen. We hebben in de korte tijd dat we er waren heel veel dingen gedaan. We hebben gesnorkeld bij het eiland Mnemba en bij Prison Island, hier hebben we bijna elke vis wel gezien van de film Nemo hahaha. Ook zijn we op Prison Island geweest waar we een rondleiding hebben gehad en schildpadden kon voeren en aanraken. We hebben ook 2 tours gedaan, eentje in de stad Stonetown en eentje bij een spicefarm. In Stonetown hebben we een tour gehad in de stad zelf, een museum over de slaventijd bezocht en lokaal gegeten. Met de spicetour werden we rondgeleid over een boederij met allerlei specerijen en vruchten. Daar vertelden ze alles over de vrucht of kruidsoort.

Ook in de tijd is die mama langs geweest voor 5 dagen. Kort maar krachtig zeggen ze dan toch. Het was heel bijzonder dat ik mijn leven hier met haar kon delen. Ik heb haar zoveel mogelijk laten zien van de stad waar ik zo gek op ben, mijn dagelijks leven en natuurlijk een safari. We hebben de fabricsmarket, spicemarket en masseimarket bezocht en daar ook dingetjes gekocht. Ik heb haar meegenomen in de dala dala (minibus) en zelfs op de piki piki (motortaxi). We hebben gegeten bij mijn favoriete restaurantjes gegeten in de stad. 2 ochtenden heb ik mama het ziekenhuis laten zien, de ene ochtend met een rondleiding en de andere ochtend kon ze mij even kort aan het werk zien. Lucy (mijn begeleider) heeft ons meegenomen naar haar zus waar we typisch lokaal werden ontvangen, met drinken en zelfgemaakte snacks.
In het weekend zijn we samen met 5 andere op een 2 daagse safari geweest in Tarangire en de Ngorongoro krater. Weer was alles zo mooi om te zien, alle dieren en landschappen. De laatste dag zijn we ook nog naar een school geweest om te bezoeken en naar de grote supermarkt. En dan had ik haar zo goed als alles laten zien, ook was onze tijd samen op. Het was tijd voor die mama om te gaan. Samen zijn we afgereisd naar het vliegveld en hebben we goed afscheid genomen. Het afscheid was echt wel even lastig, maar het leven hier gaat ook weer door. Ik heb nog maar 5 weekjes te gaan hier, iets minder nog zelfs, Dus ik zie iedereen snel weer thuis.

Mijn ervaringen in het ziekenhuis ontwikkelen zich ook nog steeds. Elke week zie ik wel weer wat anders of maak ik weer wat mee.

- Voor het eerst in de weken dat ik hier ben, wilde ze mij dingen laten doen in het ziekenhuis wat ik niet kan en niet mag. Ze waren echt aan het aandringen en bijna soort dwingen. Ze wilde dat ik een inplanon ging plaatsen bij een vrouw voor anticonceptie (het buis in de arm). Uiteindelijk heb ik het niet gedaan, maar voel ik mij niet meer prettig op de afdeling van Familyplanning.
- Er was een vrouw met een vetbult op haar hand/pols (precies in de overgang) die eraan geholpen werd. In Nederland snijden ze dat heel makkelijk weg met verdoving. Hier gaat het dus totaal anders, ze verdoven wel alleen ze knippen/trekken het vet uit de plek. Ik zag dat de vrouw veel pijn had en niemand steunde haar of troostte haar (is ook een gewoonte hier). Dus dan komt er iets naar boven om haar te helpen zoveel ik kan, dus heb ik haar hand gepakt en heeft ze de hele tijd tegen mij aangelegen totdat ze klaar was. Achteraf was ze zo dankbaar dat ik er was. En dat laat mij ook weer beseffen waarom ik verpleegkundige wilde worden, dat gevoel is zo fijn!
- Ook was er een vrouw met meerdere abcessen op haar borsten. Het zag er zo slecht uit, het was keihard en was aan het vervellen. Een week later kwam ze terug en was het al half uitgeknepen, maar het gat was 3 vingers breed en heel erg diep. Hier maken ze dat dus totaal niet schoon na het uitknijpen. De vraag is dus of de wond dan wel goed gaat genezen.
- Samen met een andere vrijwilliger heb ik een man geholpen die 2 diepe wonden had in zijn gezicht. De wonden konden niet gehecht worden want er was te weinig huid op het gezicht. Dus de wonden waren schoongemaakt en had de andere vrijwilliger zelfgemaakte hechtpleisters bedacht. Dus hebben we de wonden zo bij elkaar gebracht en afgeplakt.

Dit was samengevat mijn afgelopen 2 weken, zoals je kan lezen waren het drukke weken. Maar onwijs gave, bijzondere en mooie weken.

Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en tot de volgende keer!

Liefs,

FIen :)

Bijna op de helft

Ha lieve lezers,

2 weken geleden schreef ik mijn laatste blog, dus dat betekend dat ik 2 keer een blog overgeslagen heb... Sorry! Internet is de laatste tijd heel slecht en mijn internetbron is kapot (mijn telefoon heeft Afrika niet overleeft). Ondertussen is er alweer heel erg veel gebeurd, zelf ziek, nieuwe ervaringen, Afrikaanse bruiloft en op safari.

Afgelopen 2 weken ben ik zelf goed ziek geweest, met 2 ziekenhuisbezoeken. Ik kan je vertellen, wanneer je ziek bent zijn Afrikaanse ziekenhuizen d r a m a. Eerder hadden ze geconstateerd dat ik een urineweginfectie had, maar ik had niks van symptomen. Een week later werd ik wakker met hele erge buikkrampen en overgeven, ik kon zelfs water niet meer binnenhouden. Eind van die middag ben ik naar het ziekenhuis geweest met 2 huisgenoten. Na een paar onderzoeken, maar ik was echt ziek dus ik ging al bijna van mijn stokkie met bloedprikken (normaal geen probleem). Toen hebben ze geconstateerd dat ik een infectie in mijn maag/darmen had, en toen kon ik gaan. Alleen kon ik aan mezelf merken dat ik uitgedroogd begon te raken, dus ik heb bijna aangedrongen op een infuus. Ik had het alleen beter niet kunnen doen... Na de eerste poging begon de vloeistof zich op te hopen onder mijn huis, dus het infuus eruit. Daarna hebben ze meer dan 5 keer geprobeerd in mijn andere arm, maar dat lukt niet. Uiteindelijk heb ik moeten zeggen dat ik het niet meer wilde, want ik trok het niet meer. Nu is eindelijk alles weer goed, ik voel me weer prima en kan weer vol genieten hier.

Naast alle dingen in het ziekenhuis was ik uitgenodigd om naar een Afrikaanse bruiloft te gaan met een huisgenoot. Echt wat was het gaaf, heel anders maar zo mooi. Alles werd met dans en muziek gecombineerd en hele andere tradities. De mensen van de bruiloft waren zo dankbaar dat er blanke mensen waren, echt heel bijzonder.

Deze 2 weken heb ik weer zoveel nieuwe dingen mee gemaakt in het ziekenhuis (op stage dan..). Eigenlijk ook wel heftige dingen.
Ik ben bij o.a. bij een besnijding geweest van een jongetje van 2-3 jaar oud, nou ik moest even slikken. Want ik hoorde in kantoor een kind langdurig huilen dus vroeg ik aan een zuster wat is daar aan de hand, en toen namen ze mij weer mee daarheen. Het was met geen/weinig verdoving en na de besnijding zonder enige bescherming naar huis gestuurd.
Vorige week was er een meisje van 19 jaar die 12 weken zwanger was. Ze had geprobeerd zelf abortus te plegen, omdat ze bang was voor haar moeder. Alleen was dat niet helemaal goed gegaan en was alles van binnen gaan ontsteken. In het ziekenhuis hebben ze te resten van de placenta verwijderd, alleen gaat dat niet op een leuke manier. Ik ben zelf toen na een tijdje weggelopen, ook vraag ik mij dan gelijk af wat is er nog meer aan de hand thuis als ze zo bang was voor de reactie van haar moeder. Die week heb ik ook weer veel gevaccineerd en geregistreerd. Ik heb zelfs fooi gekregen van een man die ik gevaccineerd had, omdat ik het blijkbaar zo goed deed. (Daadwerkelijk 2 seconden werk, maar toch een heerlijk gevoel!)
Afgelopen 5 weken heb ik op de afdeling Mother & Child care gewerkt, en weet ik precies hoe alles werkt en kan ik goed mee draaien. Dus werd het tijd voor een nieuwe uitdaging deze week, Familyplanning. Dit houdt in dat daar iedereen komt voor o.a.een uitstrijkje, voorlichting, anticonceptie en verwijderen van hechtingen. In mijn volgende blog vertel ik over deze ervaringen.

Ook ben ik op de meest geweldige safari geweest! Zo onwijs gaaf en mooi, Je zit zo ongeveer de hele dag een in een Jeep, en de gids doet er alles aan om te zorgen dat je zoveel mogelijk dieren ziet. In de nacht slaap je letterlijk in een tent tussen de wilde dieren. Één nacht hebben mijn huisgenoot en ik hyena's rond te tent gehad en kon je de zebra's horen, echt heel gaaf haha! Ik heb o.a deze dieren gezien (als ik niet wat vergeet):
- Olifanten - Zebra's - Wildzwijnen
- Giraffen - Hyena's - Struisvogels
- Nijlpaarden - Neushoorn - Gnoe's
- Cheetas - Luipaarden - Gazellen
- Leeuwen - Buffels - Flamingo's
- Katachtige - Apen - Vossen
Ik ben naar Serengeti en Ngorongoro geweest, echt een aanrader als je in Tanzania bent!!
Wel is op safari mijn telefoon stuk gegaan.. Dus ik ben tijdelijk te bereiken via Facebook of mail, wel alleen als ik WiFi ergens heb op mijn laptop. Ik heb mijn telefoon in een Afrikaanse wc laten vallen... Ik heb hem eruit gevist en in de rijst gelegd, alleen hij heeft het niet overleefd.

Wel kan ik heel blij vertellen dat mijn moeder een ticket heeft geboekt naar Afrika... Haar eerste keer Afrika. Ze komt 5 dagen langs om te beleven hoe het daadwerkelijk is hier in Arusha (natuurlijk ook voor mij :)). Als het goed is heb ik dan ook weer een telefoon waar je mij op kan bereiken!

Dikke knuffel,

Fien :)

Wat gaat de tijd toch snel..

Hai lieve lezers,

Ik ben alweer iets langer dan 3 weken weg van huis, en wat zijn het voor 3 weken! Ook deze week zit weer vol met leuke en minder leuke dingen, maar dat hoort erbij. Veel plezier met lezen van mijn derde blog :)

Het weekend was heerlijk, rustig en met een uitje naar de Materuni watervallen en de koffie plantage. Echt wat was het mooi allemaal, een aanrader als je in Tanzania bent! Ik ben met een groep een dag weggeweest, wandeling van 45min en dan bij de waterval zitten en genieten. Ook kan je er zwemmen maar ze hadden verteld dat het echt heel erg koud was. Wie is er zo'n debiel die gaat zwemmen... Ik inderdaad haha. Het was ijskoud, maar het was het waard! Heerlijk gevoel gaf het.
Op de koffieplantage hebben ze het hele proces laten zien hoe ze de koffie maken, van aan de boom tot in een mok. Onwijs gaaf om dat een keer te zien, en daar hebben we ook heerlijk gegeten met lokale mensen.

Mijn tweede week in het ziekenhuis was ook aangebroken, ik hoopte dat ik deze week eindelijk kon beginnen met het vaccineren van mensen en baby's. En het werd werkelijkheid, ik heb volwassen mensen gevaccineerd. Alleen wilde ik ook (gek genoeg) baby's vaccineren, nou ik kan je vertellen ik heb er nu vrij veel gevaccineerd!! Ik gok rond de 25 baby's in 2-3 dagen denk ik, en wat was ik trots op mijzelf! Deze hele week heb ik veel zelfstandiger gewerkt en kon ik steeds meer begrijpen van het systeem hier. (Ik heb te horen gekregen dat ik als het goed is maandag helemaal zelfstandig aan de slag zou mogen! :))
Ik heb ook meemogen kijken met een soort uitstrijkje bij een vrouw deze week. Ze nemen mij namelijk in het ziekenhuis altijd overal mee naar toe zonder te zeggen wat ik te zien ga krijgen. Dus het is altijd een verassing wat ik te zien krijg hahaha...

Deze week heb ik mij voor het eerst echt Afrikaans gevoeld, de cultuur is hier (onderling met de vrouwen) wanneer een vrouw moet staan of iets moet doen dat ze hun spullen aan een andere vrouw geven die haar handen leeg heeft. Alleen doen ze dit vaak niet bij blanke vrouwen, durven/doen ze gewoon niet. Deze week was het anders in het ziekenhuis. Ik heb 2 keer een baby in mijn handen gekregen, omdat de moeder iets anders moest doen in het ziekenhuis of hun kleding goed moesten doen. Vond ik trouwens helemaal niet erg :) Nou op dat moment voelde ik mij zo vrouwelijk, erg mooi en bijzonder gevoel.

Ik merk hier in Tanzania dat blanke vrouwen echt veel aandacht krijgen, wat zeker niet altijd fijn is. Dus deze week had ik weer iets in het ziekenhuis meegemaakt. Ik was namelijk gewoon aan het werk, en toen kwam de ''technische'' man van het ziekenhuis langs. En vroeg echt uit het niets; ''Wat is je nummer''. Ik reageerde gewoon met ''hoezo'', want ik dacht echt waar komt dit vandaan ineens. Wat ik kende die man al van het begin, dus dat was het vreemde. Toen zei hij van ''ik kan je de stad laten zien'', ik antwoord natuurlijk zoals bijna altijd redelijk droog.. met nou ik zit hier al 2,5 week ik ken de stad nu redelijk goed. Kreeg ik echt een antwoord terug.. ''Ik kan je plekken laten zien die anders nooit zou zien''. Ik heb maar vriendelijk geweigerd, en nu moet ik hem nog 9 weken bijna elke dag zien. En toen zei die ik kom morgen terug.. Oeps.

Al 2 weken heb ik last van mijn maag, en bedacht nu dat het verstandig was om mijzelf even na te laten kijken in het ziekenhuis. De avond voordat ik naar het ziekenhuis ging ben ik echt ziek geworden, en wilde zo graag naar huis op dat moment. Want ja als ik ziek ben, wil ik gewoon thuis zijn.
In het ziekenhuis hebben ze wat ondezoekjes gedaan, en daar kwam een urineweginfectie uit. Fijn in Afrika. Ik zit nu aan een antibioticakuur, en het gaat ondertussen al wat beter.
Daarbij kwam dat de eerste 2 goede vriendinnetjes die ik hier heb leren kennen, deze zaterdag en zondag zijn vertrokken naar huis. Op dat moment merkte ik pas hoe snel je aan iemand hecht en een band kan ontwikkelen. Maar ook veel geconfronteerd wordt met thuis, vanaf nu vertrekt namelijk elk weekend wel iemand naar huis. Ook komen er altijd wel weer nieuwe mensen in het huis, en dat ik altijd weer even wennen (maar vaak erg gezellig).

Afgelopen zaterdag hebben we wel weer onwijs lekkere kip gegeten, op een locatie midden op de straat. Heel bijzonder en echt heel lekker :)

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van de blog van deze week!

Dikke knuffel,

Fien

Karibu!

Hi there!

Alweer een weekje verder, wat gaat de tijd nu al snel...
Dus tijd voor een nieuwe blog over mijn tweede week EN mijn eerste week in het ziekenhuis!

Afgelopen zaterdag ben ik samen met andere vrijwilligers naar de sushi tent gaan zoeken in Arusha, na wat omwegen hadden we eindelijk onze welverdiende sushi. Achteraf was die lang niet zo goed dan in Nederland, maar het is Afrika ;)
Met het avondeten zijn we met het hele huis en nog 5 andere vrijwilligers uit de stad uiteten geweest, gevolgd met een avondje stappen in Afrika. Heel anders maar erg leuk om mee te maken, we zijn naar een club geweest waar ook veel blanke mensen waren. Dus best apart om daar te zijn haha.

Ein-de-lijk was dan mijn eerste dag aangebroken in het ziekenhuis op de afdeling Mother&child care. Ik was vrij nerveus, ik wist de weg niet en ik wist niet wat ik kon verwachten in het ziekenhuis. Op de heen weg naar het ziekehuis kwam mijn buurvrouw aanrijden in haar auto en bood mij een lift aan tot haar werk, halverwege zei ze; ik breng je naar je ziekenhuis en ik laat je de 2 beste/veiligste wegen zien. Onwijs lief!! Dan besef je echt pas hoe gast vrij de mensen hier zijn.
In het eerste kwartier was ik meteen aanwijzig bij het verwijderen van hechtingen van een keizersnede, nou ik moest even slikken. Ik kan veel hebben met bloed enzo, maar hier werd ik onpasselijk van. De vrouw met hechtingen had veel pijn, en de verpleegkundige ging gewoon door. Het werd gedaan met een klein mesje en het hechting draad was 1 lang stuk, dus werd deels losgetrokken van de wond. Daarbij kwam er wat bloed bij en de vrouw bleef maar kreunen... Maar hier leek dit de normaalste zaak van de wereld. De rest van de dag heb ik vooral met mijn begeleider veel kinderen gevaccineerd en geregistreerd, zelf heb ik nog niet gevaccineerd (ik hoop volgende week). Wel heb ik de voorbereidingen gedaan en de kinderen vitamine A en anti diarree medicijnen gegeven.
Aan het einde van de dag ben ik met 4 huisgnoten naar de stoffenmarkt geweest, om stof te komen en daarna er kleren van te laten maken.

Op mijn tweede dag heb ik de helft van mijn donatie van medice materialen gedoneerd, en wat waren ze blij! Ze wilde alles weten en uitproberen, ook gelijk gebruiken in de praktijk. De rest van de dag was rustig, de drukste dagen zijn maandag, donderdag en vrijdag. Ik heb vooral baby's gewogen en geregistreerd.

Woensdag was ook wat rustiger maar drukker dan dinsdag, ik heb vooral weer geholpen met vaccinaties en registreren van baby's. Tijdens mijn dagen in het ziekenhuis proberen de andere collega's mij swahilli te leren. Nu kan ik veel dingen van de afspraakkaarten lezen en wat dingen begrijpen in het swahilli. Eindelijk....

De donderdag, mijn vierde dag alweer, was heel erg druk. Vrijdag was namelijk First President Day, de dag van de allereeste president geloof ik (weet ik niet zeker) ;). Ik heb denk ik wel 50 baby's voorbij zien komen met registreren en vaccineren, heel erg veel voor hier.. Ook hebben mijn collega's mij een Tanzaniaanse naam gegeven (ik denk dat ze mijn naam niet kunnen onthouden en niet goed kunnen uitspreken), namelijk Manga... Dat betekent een dochter van zeggen ze. Ik heb zelf werkelijk geen idee hahaha
Na mijn drukke dag, heb ik boodschappen gedaan en gaan lunchen. Ik wilde naar huis gaan, maar dat ging niet helemaal volgens plan..
Ik wilde dus naar huis gaan met de mini bus, ik had 3 keer rond gevraagd welke naar mijn woonplaats ging. Ze wezen alle 3 keren naar de zelfde bus, ik werd een beetje voorin geduwd door de ''condocteur'' van het busje. Mijn gevoel zei al van er klopt iets niet... En inderdaad. Dus ik wachtte af en ja hoor ik ging zeker niet de goede kant op, ik had in het mini busjes voor de zekerheid nog 5 keer gevraagd; 'gaan we echt wel goed' alle keren zeiden ze ja!. Toen wilde ik er uit omdat ik zeker wist ik ga niet goed. Maar ze lieten mij er niet uit gaan, na weer 5x heel erg boos worden mocht ik er eindelijk uit. Ik heb mij nog nooit zo angstig en bedreigend gevoeld. Waar ik uitstapte was nu letterlijk in the middle of nowhere. Ik heb vanaf daar een huisgenoot geappt zodat er iemand ervan afwist waar ik was, stel er zou iets gebeuren. Ik was pittig ver weg van de stad, dus ik heb daar een motortaxi gepakt terug naar de stad. Aangkomen in de stad dacht ik, ik moet mijn hoofd legen dus ik neem een motortaxi naar huis en niet een minibus. Ik extra vragen of hij wist waar Madukani was (mijn dorp waar ik verblijf), en wist het prima uit te leggen (bij de teacher college) en ik dacht yes eindelijk iemand die het wel weet. Niet dus. Hij reed (weer) de verkeerde kant op, vervolgens stopte zijn motor er mee en zei hij benzine is op. Wij dus tanken, 20 meter verder zegt die man; ''we zijn er'' en wees hij naar een medical clinic.. Terwijl mijn woonplaats bij een teachers college is. Hij wist niet het verschil tussen een medical clinic en een teachers college... Toen werd ik boos en kwamen er in totaal 5 mannen om mij heen staan, nou ik stond weer doodangsten uit..
De zelfde man heeft mij halverwege van mijn woonplaats gebracht en vroeg bizar veel geld, ik geweigerd en toch weer een minibus gepakt naar huis. Toen eindelijk veilig en wel thuis aangekomen.
Ik ben thuis door mijn huisgenoten heel goed opgevangen!

Na dit avontuur zijn we met bijna iedereen van het huis gaan stappen in een locale bar en club met veel blanke mensen (ja alweer :)), want vrijdag waren wij vrij!

See you next week! :)

Dikke kus,

Fien :)

Eerste week in het mooie Tanzania!

Lieve allemaal,

Welkom op mijn blog, aankomende 12 weken schrijf ik elke week een blog over mijn gebeurtenissen hier in Tanzania.

Vrijdag 30 sept ben ik (eindelijk) vertrokken naar het mooie land Tanzania. Ik stond rond kwart over 1 ‘s nachts op het vliegveld van Kilimanjaro International Airport. Het begon allemaal erg Afrikaans, ik heb een halfuur gewacht op de persoon die mij zou opkomen halen (Donald, een lokale vrijwilliger van hier). Uiteindelijk lag ik rond 4 uur in bed, zonder licht… Ze waren vergeten er een lamp in te draaien.
Ik verblijf in Arusha in een grote lodge (een huis met veel kamers en gemeenschappelijke ruimtes) met meerdere huisgenoten. Er zijn in totaal 6 Nederlanders, 2 Duitse, 1 Oostenrijkse en 2 Australische. Het is een geweldig gezellig huis! Ik deel mijn kamer met 2 huisgenoten, mijn bed hier is groter dan dat hij thuis is haha. De eerste avond hebben we zelf moeten ‘koken’, dus is er pizza besteld ;)

Vrijdag 7 oktober begin ik pas op mijn project, want ze wachten op alle ‘’nieuwelingen’’ en geven dan iedereen een rondleiding in de stand ect. Ook moet er nog een Volunteer Permit (bewijs om te laten zien dat ik legale vrijwilliger ben) worden aangevraagd en dat duurt 2 werkdagen. Alleen was er niet over nagedacht dat ik dan zonder geld, eten, drinken en simkaart zou zitten tot woensdag. Dus is er wat geregeld dat ik zaterdag (01/10) met Donald naar de stad ben geweest voor geld, eten en drinken. De simkaart kreeg ik maandag.

Afgelopen maandag ben ik dus weer naar de stad geweest voor een simkaart en het Volunteer Permit, we hebben ''typisch van hier'' geluncht met een hamburger. In de avond heb ik voor het eerst van onze chef in het huis gegeten, en ik moet zeggen dat ik echt genoten heb van haar eten. Dinsdag avond zijn we bijna met het hele huis naar een buiten bioscoop geweest, met gratis popcorn en een Kilimanjaro biertje.

Nadat alle nieuwe vrijwilligers waren geariveerd zijn we een dag de stad in geweest naar de 3 lokale markten, een souvenirsmarkt, een tweedehandse markt en een markt met eten. Het was heel bijzonder om te zien allemaal. Wel bleek dat hel Volunteer Permit nog een dag langer zou gaan duren, dus vrijdag beginnen. Donderdag heb ik samen met de nieuwelingen niks gedaan, gewoon gelezen en van de zon genoten.

Vrijdag was de dag aangebroken, ik zou naar mijn ziekenhuis gaan. Eerst heb ik samen met Donald 2 andere vrijwilligers naar hun project gebracht, en als laatste ging ik. Toen ik aankwam in het ziekenhuis moest ik wel even slikken, het was vrij klein met veel mensen. Ik werk aankomende weken samen met mijn begeleider (nurse Lucy) en zij heeft mij alles laten zien. Samen met haar heb ik ook geluncht en heeft ze me veel laten zien van de stad. Ik start maandag op de ''afdeling'' Mother & child care, daarkomen alle moeders met hun baby's voor vaccinaties en registratie (dus ook wegen en meten). Ik heb gemerkt en gehoord dat ze heel langzaam werken en geen werkdruk hebben, dus gaan sommige verpleegkundige tussen consults weg om te shoppen. Ook stond ik een moment stil bij het feit dat ik geluk heb met mijn land en recht op onderwijs. Mijn begeleider moest even snel een infuus zetten bij een patiënt, geen handhygiëne, geen handschoenen, niet oplettend hoe het gaat met de patiënt. Eigenlijk alles wat je beter niet kan doen of wat fout is, gebeurde op dat moment en daar schrok ik wel even van...
Ook heb ik een baby gezien fat zoveel pijn had, het was hard verscheurend om te horen en om te zien. Dit zijn beelden die ik niet zomaar zal vergeten.

In de avond ben ik samen met 2 huisgenoten naar een hotel geweest, om heerlijk te eten en te genieten van het goede internet daar hahaha :)

Ik ben heel erg benieuwd wat ze van mij gaan verwachten aankomende weken in het ziekenhuis. Het zullen zware weken worden aankomende tijd, maar ik kijk er zeker naar uit om echt iets te kunnen betekenen voor de mensen hier.

Dus hoop ik elke week een blog te schrijven over mijn ervaringen hier in Arusha :)

Liefsss,

Fien

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Fien