Hi there!

Alweer een weekje verder, wat gaat de tijd nu al snel...
Dus tijd voor een nieuwe blog over mijn tweede week EN mijn eerste week in het ziekenhuis!

Afgelopen zaterdag ben ik samen met andere vrijwilligers naar de sushi tent gaan zoeken in Arusha, na wat omwegen hadden we eindelijk onze welverdiende sushi. Achteraf was die lang niet zo goed dan in Nederland, maar het is Afrika ;)
Met het avondeten zijn we met het hele huis en nog 5 andere vrijwilligers uit de stad uiteten geweest, gevolgd met een avondje stappen in Afrika. Heel anders maar erg leuk om mee te maken, we zijn naar een club geweest waar ook veel blanke mensen waren. Dus best apart om daar te zijn haha.

Ein-de-lijk was dan mijn eerste dag aangebroken in het ziekenhuis op de afdeling Mother&child care. Ik was vrij nerveus, ik wist de weg niet en ik wist niet wat ik kon verwachten in het ziekenhuis. Op de heen weg naar het ziekehuis kwam mijn buurvrouw aanrijden in haar auto en bood mij een lift aan tot haar werk, halverwege zei ze; ik breng je naar je ziekenhuis en ik laat je de 2 beste/veiligste wegen zien. Onwijs lief!! Dan besef je echt pas hoe gast vrij de mensen hier zijn.
In het eerste kwartier was ik meteen aanwijzig bij het verwijderen van hechtingen van een keizersnede, nou ik moest even slikken. Ik kan veel hebben met bloed enzo, maar hier werd ik onpasselijk van. De vrouw met hechtingen had veel pijn, en de verpleegkundige ging gewoon door. Het werd gedaan met een klein mesje en het hechting draad was 1 lang stuk, dus werd deels losgetrokken van de wond. Daarbij kwam er wat bloed bij en de vrouw bleef maar kreunen... Maar hier leek dit de normaalste zaak van de wereld. De rest van de dag heb ik vooral met mijn begeleider veel kinderen gevaccineerd en geregistreerd, zelf heb ik nog niet gevaccineerd (ik hoop volgende week). Wel heb ik de voorbereidingen gedaan en de kinderen vitamine A en anti diarree medicijnen gegeven.
Aan het einde van de dag ben ik met 4 huisgnoten naar de stoffenmarkt geweest, om stof te komen en daarna er kleren van te laten maken.

Op mijn tweede dag heb ik de helft van mijn donatie van medice materialen gedoneerd, en wat waren ze blij! Ze wilde alles weten en uitproberen, ook gelijk gebruiken in de praktijk. De rest van de dag was rustig, de drukste dagen zijn maandag, donderdag en vrijdag. Ik heb vooral baby's gewogen en geregistreerd.

Woensdag was ook wat rustiger maar drukker dan dinsdag, ik heb vooral weer geholpen met vaccinaties en registreren van baby's. Tijdens mijn dagen in het ziekenhuis proberen de andere collega's mij swahilli te leren. Nu kan ik veel dingen van de afspraakkaarten lezen en wat dingen begrijpen in het swahilli. Eindelijk....

De donderdag, mijn vierde dag alweer, was heel erg druk. Vrijdag was namelijk First President Day, de dag van de allereeste president geloof ik (weet ik niet zeker) ;). Ik heb denk ik wel 50 baby's voorbij zien komen met registreren en vaccineren, heel erg veel voor hier.. Ook hebben mijn collega's mij een Tanzaniaanse naam gegeven (ik denk dat ze mijn naam niet kunnen onthouden en niet goed kunnen uitspreken), namelijk Manga... Dat betekent een dochter van zeggen ze. Ik heb zelf werkelijk geen idee hahaha
Na mijn drukke dag, heb ik boodschappen gedaan en gaan lunchen. Ik wilde naar huis gaan, maar dat ging niet helemaal volgens plan..
Ik wilde dus naar huis gaan met de mini bus, ik had 3 keer rond gevraagd welke naar mijn woonplaats ging. Ze wezen alle 3 keren naar de zelfde bus, ik werd een beetje voorin geduwd door de ''condocteur'' van het busje. Mijn gevoel zei al van er klopt iets niet... En inderdaad. Dus ik wachtte af en ja hoor ik ging zeker niet de goede kant op, ik had in het mini busjes voor de zekerheid nog 5 keer gevraagd; 'gaan we echt wel goed' alle keren zeiden ze ja!. Toen wilde ik er uit omdat ik zeker wist ik ga niet goed. Maar ze lieten mij er niet uit gaan, na weer 5x heel erg boos worden mocht ik er eindelijk uit. Ik heb mij nog nooit zo angstig en bedreigend gevoeld. Waar ik uitstapte was nu letterlijk in the middle of nowhere. Ik heb vanaf daar een huisgenoot geappt zodat er iemand ervan afwist waar ik was, stel er zou iets gebeuren. Ik was pittig ver weg van de stad, dus ik heb daar een motortaxi gepakt terug naar de stad. Aangkomen in de stad dacht ik, ik moet mijn hoofd legen dus ik neem een motortaxi naar huis en niet een minibus. Ik extra vragen of hij wist waar Madukani was (mijn dorp waar ik verblijf), en wist het prima uit te leggen (bij de teacher college) en ik dacht yes eindelijk iemand die het wel weet. Niet dus. Hij reed (weer) de verkeerde kant op, vervolgens stopte zijn motor er mee en zei hij benzine is op. Wij dus tanken, 20 meter verder zegt die man; ''we zijn er'' en wees hij naar een medical clinic.. Terwijl mijn woonplaats bij een teachers college is. Hij wist niet het verschil tussen een medical clinic en een teachers college... Toen werd ik boos en kwamen er in totaal 5 mannen om mij heen staan, nou ik stond weer doodangsten uit..
De zelfde man heeft mij halverwege van mijn woonplaats gebracht en vroeg bizar veel geld, ik geweigerd en toch weer een minibus gepakt naar huis. Toen eindelijk veilig en wel thuis aangekomen.
Ik ben thuis door mijn huisgenoten heel goed opgevangen!

Na dit avontuur zijn we met bijna iedereen van het huis gaan stappen in een locale bar en club met veel blanke mensen (ja alweer :)), want vrijdag waren wij vrij!

See you next week! :)

Dikke kus,

Fien :)